Tylko zamiast czuć ogromną radość, ja czułam ogromnych strach, wyrzuty sumienia, że to może ja coś złego zrobiłam.
Pierwszy widział go mąż, opowiadał o nim. Ja martwiłam się, wylewając łzy.
Jak go zobaczyłam w inkubatorze, podłączonego pod aparature, z sondą w buźce - nie mogłam powstrzymałć łez. Bałam się o niego i modliłam się każdego dnia.
Nie wiedziałam zbyt dużo o wcześniaczkach ale zdawałam sobie sprawę, że te maleństwa są kruchutkie i bardzo poddatne na wszelkie zakażenia.
I tak rozpoczął się nasz pięcio tygodniowy pobyt w szpitalu.
Jaki Maleńki ale śliczny chłopiec teraz już jesteście na dobrej drodze życzymy ogromu zdrówka dla maluszka i dużo radości z bycia rodzicami dla Was
OdpowiedzUsuńKochana, cieszę się, że wszystko dobrze Wam się układa, a dzidziuś jest piękny, kochany i zaopiekowany. Jesteś bardzo dzielna! Pozdrawiam ciepło!
OdpowiedzUsuńNie wyobrażam sobie, co musiałaś wtedy czuć... Najważniejsze, że to już za Wami i że dzielnie przez wszystko przeszliście!
OdpowiedzUsuńWitaj. Sama jestem blogującą mamą. Przez przypadek natrafiłam na Twojego bloga. Wiem co czułaś... Miałam tak samo, urodziłam w 28 t.c. - Emilkę - moje Cudo ważące 1120 g. Teraz Emilka ma dwa latka.
OdpowiedzUsuńpozdrawiam serdecznie i życzę Wam wszystkiego co najlepsze!!!Dużo, dużo zdrówka.
Dziękuję
UsuńSerce rośnie, jak patrzę na Emilkę - śliczna dziewczynka. Mój ma dopiero 4 miesiące.
Pozdrawiam